Too much!

'...ఆశలు తీరని ఆవేశములో ఆశయాలలో ఆవేదనలో చీకటి మూసిన ఏకాంతములో... తోడొకరుండిన అదే భాగ్యము... అదే స్వర్గము...' ఇది అత్యాశే కాదు, దురాశ కూడా. ఎవరి ఆశలు వారివి. ఎవరి కలలు వారివి. ఎవరి కన్నీళ్లు వారివి. అసలు ఆశయాల విషయానికే వస్తే... ఎవరికైనా తమవైన ఖచ్చితమైన ఆశయాలు ఉన్నాయా? ఎప్పటికప్పుడు మారే సిద్ధాంతాలు, అవసరాలు, ఇవే కదా నడిపిస్తాయి. మరొక అడుగు లోతుకు వేస్తే... మారని ఆశయాలు అంటూ ఉండడం సాధ్యమా? అవసరమా? చలనశీలమైన ప్రకృతి, దాని బాబుకంటే చలనశీలమైన ప్రజల మూర్తిమత్వం ముందు ఒక్కరి ఆశలు యెంత? ఎందుకంత పొగరు? వ్యక్తిగత తొక్కలో ఆశలకు మళ్ళీ మరొకరు తోడు ఉండాలట... అందులోనూ... '...నిన్ను నిన్నుగా ప్రేమించుటకు నీ కోసమే కన్నీరు నించుటకు...' బొంగేం కాదూ?! ఎవరిని వారే ప్రేమించుకోలేని చోట, బతుకంతా ఇతరుల గురించో వారి పితరుల గురించో... అయితే అభిమానము లేదా అనుమానమూ తప్ప జీవితానందాలూ జీవితాదర్శాలూ ఏవైనా ఏడిసినయా? అంతోటి దానికి మనకోసం ఎవరో కన్నీరు పెట్టుకోవాలా? టూ మచ్ కదా! * పాట బావుంది మెలోడియస్ గా. ఆత్రేయ బాబులా రాసారు శ్రీశ్రీ. అందంగా సాలూరు స్వరపరిస్తే మంద్రంగా ఘంటసాల ఆలపించారు. ఇంతకు మించి ఏమీ లేదు.